Za nic nie mogę sobie przypomnieć, gdzie i kiedy usłyszałam te słowa, ale usłyszałam je na pewno i to wypowiedziane całkiem poważnie. O ile dobrze pamiętam, w trakcie jakiejś kłótni. Zabawne, prawda?
Od jakiegoś czasu uparcie zachęcam Was do pisania. W różnej formie, a najlepiej na luzie i bez zbędnej spinki. Czasem na zadany temat, a czasem zupełnie bez sensu. Na pewno natomiast regularnie i w stronę odkrywania swojego własnego stylu. Pytanie jednak, co właściwie daje takie pisanie! Jakie korzyści płyną z sięgania po pióro?
Pisanie to proces (wiem, banał i truizm, ale naprawdę nie wszyscy o tym pamiętają, oczekując, że się po prostu napisze i już!). A zatem, pisanie to proces, który zaczyna się mniej więcej w następujący sposób.
Pisanie automatyczne – w zasadzie mogłabym tylko jemu poświęcić połowę wpisów na blogu. O pisaniu automatycznym można by pisać i pisać. I nawet nie chodzi o to, że to tak skomplikowane zjawisko, że trzeba mu się przyglądać od tylu stron i poświęcić tyle uwagi. Chodzi o zasługi tej praktyki dla sztuki pisarskiej. Może nie jest…
Właśnie tak! Możesz pisać bez sensu. A nawet więcej: czasem naprawdę warto pisać bez sensu, czyli bez konkretnego pomysłu, celu, bez struktury i formy. Tak, tak. Dla samego pisania. Zapytasz pewnie teraz: po co? I uważaj, bo odpowiedź może Cię zdziwić. Jeśli spodziewasz się, że napiszę, że po nic, to wiedz, że jest dokładnie odwrotnie.